Temat ma potencjał, ale scenariusz go nie wykorzystał. Grupa studentów medycyny doprowadza się po kolei do stanu śmierci klinicznej a następnie reanimuje i przywraca do życia aby odpowiedzieć sobie i światu na odwieczne pytanie: co i czy w ogóle czeka nas po śmierci? Czy opowieści ludzi, którzy doświadczyli śmierci klinicznej, o światełku w tunelu, unoszeniu się nad ciałem, są prawdziwe? Co się okazuje. Nic się nie okazuje. Grupkę głównych bohaterów reanimowanych ze stanu śmierci klinicznej nawiedzają demony przeszłości, poczucie winy, odżywają dawne wspomnienia związane z wyrządzeniem komuś krzywdy. Innymi słowy w grupie studentów dochodzą do głosu wyrzuty sumienia, które zdają się niemal materializować i mścić na głównych bohaterach doprowadzając ich do szaleństwa. Tylko po co do tego było mieszać tematykę życia po życiu, śmierci klinicznej, itp.? Wyrzuty sumienia mogą pojawić się zawsze i z różnych powodów. Można zwyczajnie dorosnąć do autorefleksji. Nie trzeba do tego przeżycia stanu śmierci klinicznej, choć niewątpliwie było to dla wielu ludzi przeżyciem wyjątkowym, które zmieniło całe ich życie. Niestety cała fabuła bazuje na tych wyrzutach sumienia. Brakuje tu jakiejkolwiek wizji, brakuje mistycyzmu a niektóre, podkreślam, niektóre grzeszki głównych bohaterów wydają się śmiesznie trywialne w porównaniu do kwestii ostatecznych, które film usiłował poruszyć.

Jeden z bohaterów dręczył z kolegami inną koleżankę z klasy, a bliskość śmierci mu o tym przypomniała. Troszkę tandety się wkradło, tym bardziej gdy przypomnę sobie słowa Kevina Bacona grającego ateistę, który zaczyna wydzierać się, niejako do samego Boga, słowami: "przepraszamy, że wkradliśmy się na Twój teren". Jedna z bohaterek nawet nie miała konkretnej winy, tylko niesłusznie obwiniała siebie za śmierć ćpającego ojca, który odebrał sobie życie. Gdy wprowadziła się w stan śmierci klinicznej zobaczyła ojczulka mówiącego "przepraszam". Zazwyczaj przyjęło się w filmach, iż zagubiona duszyczka, która ma niezałatwione sprawy na ziemi, sama zgłasza się do klienta, a tu "przy okazji" chwilowej śmierci klienta postanowiła w swej łaskawości zrzucić wreszcie winę z własnego dziecka. Oczywiście zakładając, że było to spotkanie z duszyczką, a nie proces psychologiczny w umyśle głównej bohaterki. Jeśli zaś był to tylko kolejny proces, refleksja, oświecenie, dające do zrozumienia "nie igrajcie ze śmiercią", "zastanówcie się najpierw nad własnym życiem" albo "spójrz na swoje życie z właściwej strony" to ten cały cyrk z odkrywaniem nieznanych rewirów z tajemniczego stanu śmierci klinicznej jest tu zupełnie niepotrzebny. Pomysł na film był świetny, ale temat został wykorzystany w stopniu praktycznie zerowym. Intrygująca śmierć kliniczna, motyw życia po śmierci, nie jest tu niczym innym jak migawką z przeszłości, która miała przypomnieć o pewnych traumatycznych zdarzeniach w naszym życiu.

Pozostaje tylko dobry klimat, dopieszczone zdjęcia i montaż oraz gwiazdorska obsada (sama jej obecność, bo aktorsko nic wielkiego nie pokazała). Ogląda się nie najgorzej, film wciąga, ale tylko po to by rozczarować kolejnym mało pomysłowym rozwiązaniem fabularnym. Na potrzeby rozrywkowe wszystko zdaje się być dopracowane, w tym scenariusz, ale jako całość budzi spore wątpliwości. Z jednej strony klarowne, proste przesłanie, a z drugiej wielki niedosyt spowodowany brakiem pomysłu na jakąś ezoteryczną wizję, która byłaby w stanie wykorzystać potencjał drzemiący w tych odwiecznych pytaniach, na które odpowiedzi szukali owi studenci. "Niedosyt" to najodpowiedniejsze słowo po obejrzeniu "Linii życia". Nawet wielka wizja, mistycyzm i ezoteryka nie jest tu tak na prawdę potrzebna ale wówczas trzeba lepszej, bardziej wiarygodnej historii. Trudno bowiem było mi uwierzyć w zapał głównych bohaterów, ich lekkomyślne igranie ze śmiercią; byli młodzi, ambitni, nie śpieszyli się na tamtą stronę, a jednak koniecznie chcieli sprawdzić co tam jest, mocno przy tym ryzykując własnym i kolegów życiem. Film zupełnie przeciętny, a po Schumacherze spodziewałem się czegoś znacznie lepszego. 5/10